Scheiden doet lijden

Ik weet het, ik treed in herhaling. Wijt dat maar aan de leeftijd. Maar vanaf deze plaats wil ik nog maar eens zeggen dat het leven knap ingewikkeld is geworden.
Werd vroeger gewoon het vuilnis opgehaald, tegenwoordig moeten we zelf ons afval scheiden. We hebben een container voor huisafval, één voor groenafval en één voor papier.
Voorts komt er regelmatig een bus langs voor ons chemisch afval en worden we geacht om het glaswerk naar de glasbak te transporteren alwaar we het opnieuw op kleur moeten scheiden.
Voor het grotere afval dienen we ons weer bij een andere instantie te vervoegen.

Nu is dat gesjouw met die containers een ware crime, zodat veel mensen de containers maar in de voortuin hebben gestationeerd. Heel begrijpelijk, maar de aanblik van de straten gaat er niet op vooruit.

Geleidelijk aan is dat scheiden van ons afval begonnen en als ik me goed herinner is het de schuld van dat gat in de ozonlaag. Sinds dat gat leeft niemand meer onbekommerd, want dat gat is verantwoordelijk voor tal van ellendigheden.

Nu ben ik persoonlijk geneigd dergelijke ellende naar de achtergrond te duwen, maar af en toe wordt ons in de media de zaak weer eens kleurrijk uit de doeken gedaan. Nee, onbekommerd leven is er niet meer bij sinds dat gat.

Maar waren er ooit zorgeloze tijden? Want we vinden het tegenwoordig heel gewoon een toilet met afvoer en riolering te hebben, dat was vroeger wel even anders. Er zat dan wel geen gat in de ozonlaag, maar er stierven heel wat mensen aan de cholera door het gebrek aan riolering.
Zelf heb ik nog meegemaakt dat we met vakantie gingen in een huisje bij een boer alwaar het toilet bestond uit een houten huisje boven de sloot. Als kind vond je dat reuze spannend. Maar hygiënisch was anders. Dat was in de tijd dat er nog geen mobieltjes waren, er anderhalve auto over de weg reed, er nog geen televisie was en we ons nog onledig hielden met een onschuldig spelletje Pim-pam-pet.

Nu komt er via radio, televisie, krant en internet zoveel onze ziel binnen, dat we er naarstig aan toe zijn om geestelijk afval te gaan scheiden.
Een container voor alle vloeken en grof taalgebruik, een container voor alle overbodige sexinformatie, een container voor geweld en één voor alles waar je ziek van wordt.

O nee, dit afval geeft geen gat in de ozonlaag. Maar het geeft wel ergens van binnen een leegte die zich niet gemakkelijk laat vullen. Daarom neem ik op zondagmorgen al die containers mee naar de kerk en bij de gezamenlijke biecht mag ik ze allemaal inleveren.
Mooi toch?!

Cobi Fontijn